O Njeri i Madh
>> Saturday, December 30, 2006
O njeri i madh, o prijes i njerezimit
Erdhe ne nje kohe kur bota te kerkonte
Kur faqen e saj erresira mbulonte
Erdhe ta ndricosh e fund ti japesh mjerimit
Kur ishte harru krejt rruga e njerezimit
Kur njerezia dhene ish ne besime te kota
Me idhuj paganesh kur mbulu ish bota
Erdhe ti dhurosh dekretin e shpetimit
Kur gjithe bota mbare mbyt ish ne armiqesi
Kur vellavrasja ish ne rend te dites
Kur e drejta matej me tehun e thikes
Erdhe ti dhurosh paqe e harmoni
Kur korrupsioni mbulu kishte dhene
Asnje norme morali kurre me nuk njihej
Se c’ishte e mira kurre me nuk dihej
Ti i solle driten ti i solle fene
Ti jetim u linde dhe jetim u rrite
Pa asnje kujdes e joshje prinderore
Por mbi ty vu dore vec dora hyjnore
Ne rrangun me te larte ti me te u ngjite
Ti nuk ishe mbret as dhe diktator
Spranove nderime as edhe kurore
Kurora e jote ishte drita e ZOTIT
Prandaj mbi cdo gje tjeter qendron madheshtor
Vepra jote prek cdo aspekt te jetes
Ti i mesove njerezit si te jetojne
Marredheniet mes tyre si ti rregullojne
Ti i mesove botes dhe jeten pas vdekjes
Nga pellgu i injorances ti nje popull qite
I dhe ne dore pishtarin e qyteterimit
E bere te afte per ndjenjen e besimit
Ta ka borxh gjithe bota kete rreze drite
Ti i dhe njerezise me te saktat sqarime
Mbi ZOTIN mbi boten me te lartat mendime
I mesove botes qellimin e jetes
Dija e sakte ushqehet me te tuat mendime
Si triumfator ashtu sic te kishte hije
Ti ne Meke u fute me nje mije besimtare
Krenarise kurejshe nje rob i vure te pare
Rruga ty tu shtrua me kurore lavdie
Para gjithe armiqve solemnisht lexove
Dekretin me kumbues qe njeh historia
Sot midis nesh merr fund armiqesia
I le te lire dhe nuk nuk i denove
Kur Europa vuante ne kulmin e mjerimit
Kur ende nuk dinte se cish pastertia
Kur per cdo semundje perdorej magjia
Ti i dhe asaj, driten e qyteterimit
Në medrese të Spanjës bota muarr mësimin,
e dijes, e të shkencës dhe e përvetësoi.
historia kurrë këtë fakt se mohoi,
çdo dije që flinte atje mori zgjimin.
Vandalët në Spanjë zhdukën qytetërimin
tetë shekullor të epokës islame,
vranë, prenë, shkretuan,
Erdhe ne nje kohe kur bota te kerkonte
Kur faqen e saj erresira mbulonte
Erdhe ta ndricosh e fund ti japesh mjerimit
Kur ishte harru krejt rruga e njerezimit
Kur njerezia dhene ish ne besime te kota
Me idhuj paganesh kur mbulu ish bota
Erdhe ti dhurosh dekretin e shpetimit
Kur gjithe bota mbare mbyt ish ne armiqesi
Kur vellavrasja ish ne rend te dites
Kur e drejta matej me tehun e thikes
Erdhe ti dhurosh paqe e harmoni
Kur korrupsioni mbulu kishte dhene
Asnje norme morali kurre me nuk njihej
Se c’ishte e mira kurre me nuk dihej
Ti i solle driten ti i solle fene
Ti jetim u linde dhe jetim u rrite
Pa asnje kujdes e joshje prinderore
Por mbi ty vu dore vec dora hyjnore
Ne rrangun me te larte ti me te u ngjite
Ti nuk ishe mbret as dhe diktator
Spranove nderime as edhe kurore
Kurora e jote ishte drita e ZOTIT
Prandaj mbi cdo gje tjeter qendron madheshtor
Vepra jote prek cdo aspekt te jetes
Ti i mesove njerezit si te jetojne
Marredheniet mes tyre si ti rregullojne
Ti i mesove botes dhe jeten pas vdekjes
Nga pellgu i injorances ti nje popull qite
I dhe ne dore pishtarin e qyteterimit
E bere te afte per ndjenjen e besimit
Ta ka borxh gjithe bota kete rreze drite
Ti i dhe njerezise me te saktat sqarime
Mbi ZOTIN mbi boten me te lartat mendime
I mesove botes qellimin e jetes
Dija e sakte ushqehet me te tuat mendime
Si triumfator ashtu sic te kishte hije
Ti ne Meke u fute me nje mije besimtare
Krenarise kurejshe nje rob i vure te pare
Rruga ty tu shtrua me kurore lavdie
Para gjithe armiqve solemnisht lexove
Dekretin me kumbues qe njeh historia
Sot midis nesh merr fund armiqesia
I le te lire dhe nuk nuk i denove
Kur Europa vuante ne kulmin e mjerimit
Kur ende nuk dinte se cish pastertia
Kur per cdo semundje perdorej magjia
Ti i dhe asaj, driten e qyteterimit
Në medrese të Spanjës bota muarr mësimin,
e dijes, e të shkencës dhe e përvetësoi.
historia kurrë këtë fakt se mohoi,
çdo dije që flinte atje mori zgjimin.
Vandalët në Spanjë zhdukën qytetërimin
tetë shekullor të epokës islame,
vranë, prenë, shkretuan,
dogjën e bënë name, fituan betejën por morën mallkimin.
E kur më vonë Europa e kuptoi gabimin
mblodhi ç`ka shpëtuan nga dora mizore.
Aty gjetën dijen shkencat, artin, përparimin
aty gjetën dijen dhe sjelljet njerëzore.
Njerezit e medhenj gjithmone te admirojne
Asnjehere sperdore dhune e detyrim
Idete nuk kane jete me force e shterngim
Prandaj merr nderime emrin ta kujtojne
Sundimtaret e tjere se gjalli u shenjteruan
U veshen me buje e salltanet
E shpesh u ngjiten gjer ne dininitet (hyjnitet)
E porsa kaluan rreptesisht u mallkuan
S’lane pas vetes tyre vec simbole prangash
Gjurme tiranie, kala e ndertime
Qe botes u sollen vuajtje e mjerime
E pas tyre u bene cerdhe merimangash
Ndersa vepren tende e te shokeve te tjere
Qe u derguan tok si pejkambere
Jetuan dhe shkuan me emer te mire
Bota i falenderon dhe ua di per nder
Por ka nga ata qe duan te injorojne
Lavdine tende te madhe dhe rrugen perpara
Qe i solle botes dhe ne menyre te papare
Duan ta luftojne dhe ta asgjesojne
Por gabohen rende se drita e fese
Asnjehere nuk zhduket sa te jete jeta
I keqi do te zhduket me te keqiat e veta
Ajo do jete gjithmone e kurre nuk do vdese
Feja nuk mund te zhduket me menyra mizore
As me djallezi as manovra te tjera
Ata do te deshtojne ashtu si nga hera
Forca e saj qendron ne natyren njerezore
E kur më vonë Europa e kuptoi gabimin
mblodhi ç`ka shpëtuan nga dora mizore.
Aty gjetën dijen shkencat, artin, përparimin
aty gjetën dijen dhe sjelljet njerëzore.
Njerezit e medhenj gjithmone te admirojne
Asnjehere sperdore dhune e detyrim
Idete nuk kane jete me force e shterngim
Prandaj merr nderime emrin ta kujtojne
Sundimtaret e tjere se gjalli u shenjteruan
U veshen me buje e salltanet
E shpesh u ngjiten gjer ne dininitet (hyjnitet)
E porsa kaluan rreptesisht u mallkuan
S’lane pas vetes tyre vec simbole prangash
Gjurme tiranie, kala e ndertime
Qe botes u sollen vuajtje e mjerime
E pas tyre u bene cerdhe merimangash
Ndersa vepren tende e te shokeve te tjere
Qe u derguan tok si pejkambere
Jetuan dhe shkuan me emer te mire
Bota i falenderon dhe ua di per nder
Por ka nga ata qe duan te injorojne
Lavdine tende te madhe dhe rrugen perpara
Qe i solle botes dhe ne menyre te papare
Duan ta luftojne dhe ta asgjesojne
Por gabohen rende se drita e fese
Asnjehere nuk zhduket sa te jete jeta
I keqi do te zhduket me te keqiat e veta
Ajo do jete gjithmone e kurre nuk do vdese
Feja nuk mund te zhduket me menyra mizore
As me djallezi as manovra te tjera
Ata do te deshtojne ashtu si nga hera
Forca e saj qendron ne natyren njerezore
Sali Ferati -ish, Myftiu i Dibres ,
burimi:alb-muslimstudents@yahoogroups.com
0 Komentet:
Post a Comment