Mos prisni t’jua përshkruaj
>> Tuesday, April 01, 2008
Kozeta Boçi
E kam një kopsht që më thërret ta mbaj për vete,
në gjumë a zgjuar më shfaqet i vegimtë
e tretet sakaq në pamundësinë e prekjes.
Më thërret me zëra të fjollta
Më thërret me zëra të fjollta
që bien e shkrihen mbi lëkurën e thatë,
më mbushin përskaj syrit qese me lot dhe derdhen në venat e mia të gjakta.
Drejt e në zemrën që i shpeshton rrahjet.
Të ndiej prehje e munguar
Drejt e në zemrën që i shpeshton rrahjet.
Të ndiej prehje e munguar
dhe s’mund të të humbas.
Ku t’i gjej sytë për qeset me gjak
vjellë nga zemra e plasur?
Zbresin e afrohen mrekulli të vagullta,
Zbresin e afrohen mrekulli të vagullta,
sekonda nuk i kap.
Shfaqen në fshehjen e skajshme
ku dhembja pushon.
Në trupin e copëtuar shpirti i Asias
bëhet i paprekshëm nga bota e vogël.
Një deriçkë e hapur mbi sytë tokësorë,
me emër, me pronësi të vulosur, ...
oh, mendja nuk ka parë kurrë
as zgjuar, as në gjumë,
jo duar engjëjsh,
kopshtin tim që mos prisni t’jua përshkruaj.
Kjo, Allah, është e fshehta mes Teje e meje,
premtimi i hershëm që më shfaqet vegimthi.
Kopshtin tim, ku lutem të hyj, e dua për vete.
Më thërret, më thërret! Zërat nga zemra më vijnë
dhe zemra shkulet të ulet aty
ku Fytyrën Tënde sheh.
Loti ngrin nga frika e pritjes.
Frika ka frikë.
Kopshtin tim e dua për vete!
Kopshtin tim mos prisni t’jua përshkruaj!
Kopshtin tim mos prisni t’jua përshkruaj!
0 Komentet:
Post a Comment