Suheir Hammad
Përktheu Ardit Kraja
1. nuk pata asnjë fjalë
unë nuk kam shkruar asnjë fjalë
asnjë poezi në hirin e rrugës së kanalit të jugut
asnjë prozë në kamionët që ngarkojnë mbeturina dhe adn
asnjë fjalë
sot bëhet një javë dhe e shtata është e qiejve,
Zotit, shkencës.
e dukshme jashtë kuzhinës sime është një realitet abstrakt
qielli kur dikur ishte hekur.
tym kur dikur kishte mish
zjarr në ajrin e qytetit
dhe unë u frikësova për jetën e motrës sime
në një mënyrë si kurrë më parë
dhe atëhere dhe tani unë frikësohem për të gjithë ne.
së pari, të lutem Zot,
bë që të jetë një aksident,
zemra e pilotit
dështoi,
motori i avionit u prish.
pastaj të lutem Zot,
le të jetë një ëndërr e keqe,
më zgjo tani.
të lutem Zot,
pas avionit të dytë, të lutem,
mos bëj që të jetë
askush
që duket si vëllezërit e mi.
unë nuk e di sesa e keqe duhet të jetë jeta
në mënyrë që të vrasësh.
unë nuk kam qenë aq e uritur që dëshiroja uri
unë nuk kam qenë aq e zemëruar aq sa të dëshiroja të kontrolloja një
armë mbi një pendë
jo me të vërtetë.
edhe si një grua,
si një palestineze,
si një qënie e thyer njerëzore
kurrë kaq e thyer.
më tepër sesa kurrë,
unë besoi që nuk ka ndryshim
kombi më i privilegjuar,
pjesa më e madhe e amerikanëve nuk e dinë
ndryshimin
midis indianëve, afganëve, sirianëve, muslimanëve,
sikhve, hinduve.
më tepër sesa kurrë,
nuk ka ndryshim.
2. faleminderit ty korea për kimçi
dhe bibim bob dhe çajin e kallamoqit
buzëqeshjet e këndshme e stafit pritës në uonxho –
buzëqeshje qekurrë nuk tregonin
nxehtësinë e ushqimit ose sesa të lodhshme
ata do të kishin qenë
duke punuar turne të gjata në qytet.
Faleminderit korea,
për salcën që më solli mua në
qytet natën vonë përpara dhe shtrembëroj itinerarin tim
të përditshëm me tren në qendrën botërore të tregtisë.
3. të vdekurit po quhen të humbur
dhe familjet e tyre mbahen duke ulë kundur
printime përballë nesh përmes kornizave të tymosura.
Ne po shikonim për Irisin, nënën e treve.
Ju lutem telefononi për ndonjë informacion.
Ne po kërkojmë Pritin,
për të fundit herë është
parë tek kati 103.
ajo po i fliste burrit të saj në telefon dhe linja ra.
Ju lutem na ndihmoni të gjejmë gjorgjin,
gjithashtu injohur si Adil.
Familja e tij është duke pritur për të me ushqimin etij
të preferuar. unë jam duke kërkuar për djalin tim,
i cili shpërndante kafe.
unë po shikoi për motrën time,
ajo filloi punë të hënën.
unë jam duke kërkuar për paqe.
unë jam duke kërkuar për mëshirë.
unë jam duke kërkuar për faktin e dhembshurisë.
çdo fakt të jetës.
unë jam duke kërkuar për jetë.
4. rikardoja në radio tha me theksin e tij të trashë si juka,
"unë do të ndjehem më mirë kur bombat e para të hidhen atje.
dhe miqtë emi ndjehen njëlloj".
në bllokun tim,
një grua po qante në një makinë të parkuar e
kërrysur nga dhimbja.
unë i ofrova ndihmën time,
i zgjata një dorë që ajo nuk e papërpara se të thonte,
"ne do t'i djegim keq, unë të betohem, keq".
dora ime shkoi mbi kokën time tek numrat brenda saj
të fëmijëve të vdekur iraken,
të vdekurit në nikaragua.
Të vdekurit në ruanda të cilët rivalizoheshin
me sporte fallse për vëmendjen e amerikës.
përsëri kur njerëzit dërgonin emaila duke thënë,
kjo kishte për të ndodhur,
mos harroni trasgresionin amerikan,
për një gjysëm sekond i ndjeva keqardhje.
mbaju ti,
sepse unë jetoi këtu,
këtu kam miqtë dhe familjen
dhe mund të isha unë në ato ndërtesa dhe ne nuk jemi njerëz të
këqinj, mos mbështet përqeshjen e amerikës.
A mund të kem një gjysëmsekondi të ndjejem keq?
nëse unë mund të gjej përmes këtij ekzuarimi njerëzish të cilët lanë
mbrapa për të vajtuar dhe për t'i rezistuar vrasjes në masë,
mund të jetë e drejtë.
faleminderit gruas që më pau sytë e mija që lotonin.
Ajo hapi krahë te saj përpara se të pyeste
"a do një përqafim?"
një grua e bardhë e madhe
dhe përqafimi i saj ishte ai i vetëm atyre njerëzve me gjak të nxehtë.
Unë nuk isha gati për të thënë jo ndaj çdo rehatie.
"vëllaiim është në flotën detare",
unë i thashë dhe ne jemi arab.
"uau, ju keni dyfish ngatërresë" fjalë.
5. edhe njëherë që një person më pyet nëse i njihja pengamarrësit.
edhe një herë një ....
më pyet se ku është vëllai im në flotë.
edhe një herë që një person që supozon që asnjë arab ose mysliman
nuk është vrarë.
edhe njëherë që një person supozon që ata më njohin mua ose që unë
përfaqësoj një popull.
ose që një popull përfaqëson një të keqe ose
që një e keqe është aq e thjeshtë
sa një flamur dhe fjalë në një fletë.
ne nuk i nënçmuam njerëzit e bardhë
kur mekvein hodhi në erë oklahomën
amerika nuk dha adresat e familjes së tij
ose ku ai shkoi në kishëose të fajësonin biblën ose pat robertson .....
dhe kur rrjetet televize shfaqën palestinezët duke kërcyer në rrugë,
nuk kishte kërkim ndjesë që fëmijë të pangrënë që shëtisin rrugëve
që i kthejnë dhëmbët e tyre bojë kaf.
që korrespondentët iredaktojnë pamjet.
që arkivat janë atje për të lehtësuar gazetarinë dembele dhe të pasaktë.
dhe kur në flasim rreth librave të shenjtë
dhe burrat e maskuar dhe
vdekjen, pse nuk përmendim KKK?
nëse do të ketë ndonjë njeri mbi këtë tokë që kupton sesi nju jorku
po ndihet tani, ata janë në lumin perëndimorë dhe rripin e gazës.
sot është dita e dhjetë.
natën e mbrëmshme bushi i shpalli luftë një
njeriu që dikur hapur financonte me cian.
unë nuk e di kush është i përgjegjshëm.
kam lexuar shumë libra dhe njoh shumë njerëz për të
besuar atë që ata më thonë.
unë nuk e çaj koken për bin ladenin.
vizioni i tij për botën nuk më përfshin mua ose ata që unë dua.
dhe peticionet janë zhvilluar me vite për të nxjerrë nga fuqia talibanë
te sponsorizuar nga amerikanët. ....
kjo është e komplikuar dhe unë nuk di çfarë të mendoj.
por unë e di me siguri të plotë se kush do ta paguaj.
në botë,
do të jenë gratë,
pjesa më e madhe me ngjyrë dhe të varfra.
gra të cilat do të kenë fëmijë për t'i varrosur dhe për ta
mbështetur veten përmes vuajtjes.
"ose jeni me ne ose jeni me terroristë"
domethënë mbani njerëzit tuaj nën kontroll dhe
rezistenca juaj të censurohet.
domethënë ne e kemi fyellin e edhe
nuklearet.
në amerikë,
do të jenë ata midis nesh të cilët refuzojnë sulme të
paligjshme.
ata nga ne të cilët punojnë drejt drejtësisë sociale,
në mbështetjetë lirive civile,
në opozitë me politikat urryese të huaja.
unë nuk jam ndjerë më pak amerikane dhe më tepër nju jorkeze –veçanërisht bruklini,
sesa këto ditë.
Yjet dhe rripat mbi të gjitha
ato makinat dhe dritaret e apartamenteve prezantonin të vdekurit si
qytetarë – jo anëtarët e familjes, jo të dashurit.
unë e ndjej që lëkura ime është shumë e hollë
dhe sytë e mi janëduke u errësuar.
e ardhmja premton pak dritë.
vëllai i vogël tani është bërë burrë dhe i gatshëm dhe duke u falur
pesë vaktet e ditës që urdhrat q
ë do të marrë për pak ditë të jenë
të drejta dhe nuk do ta lëshojë shpirtin poshtë prej pasjetës që ai
meriton.
të dy vëllezërit e mi
– zemra ime ndalet kur unë përpiqem të falem
–aspak për të shqetësuar frikën time.
njëri i madh,
tjetri kapiten dhe të dy palestinez,
muslimanë praktikantë,
burra të këndshëm.
të dy të lindur në bruklin dhe fytyrat e tyre janë tipik burrash arab,
me vetulla dhe hundë dhe ngjyrë të bukur dhe flokë kryeneç.
si do të jenë jetët e tyre tani?
atje është këtu.
gjithë ditën, përmes lumit,
era e djegies së gomave. sirenat janë ndalur tani.
reklamuesit janë në ekran.
zjarrfikësit janë të traumatizuar.
grataçelat jane kthyer edhe njëherë në masën njerëzore.
jo më aq të gjata me lartësitë e tyre.
unë nuk kam qarë aspak ndërsa po e shkruaja këtë.
unë qava kur ato ndërtesa ranë mbi veten e tyre si një zemër e thyer.
unë nuk kam përjetuar dhimbje që të përhapej si ajo dhe unë qaj për ditë që
vëllai im të kthehet tek nëna jonë i tëri dhe i shëndoshë.
nuk ka poezi në këtë.
kushdo që e lexon këtë është duke marrë frymë,
ndoshta i vrarë, por sigurisht që merr frymë.
dhe nëse është ndonjëdritë që vjen,
do të ndriçojë nga sytë e atyre të cilët shikojnë për
paqe dhe drejtësi pasi retorikat të jenë qartësuar dhe feniksi të ngrihet.
afirmo jetën
afirmo jetën
ne duhet ta mbajmë njëri-tjetrin tani.
ose je me jetën ose je kundër saj
afirmo jetën.
marre nga libri i saj "Zaatar Diva", libri eshte vlersuar shume ngakritike te ndryshem dhe nga gazetat dhe shkrimtaret me me fame.
"shkrimi i parë që atëhere"
Lexoje te plote...
