SHTRIGA

Urrejtja
zjarri lëpin gjethet dhe degët e tij
lisi shekullor gëlltitet në çast
Ai nuk reziston
nga turma vijnë të qeshura
dhe një lot i fshehur

Kaos i gjithësisë

qindra mijëra milingona marshojnë

që me dëshprimin e huaj të ngopen

më kot

Shtriga në te është më e fortë

nuk vajton as nuk mallkon

fluturimin nën yje imagjinon

dhe shumë net pagjumë

çarçafët e zhubrosur

djersa

dhe buzët

më të nxehta se zjarri

E lumtur

sepse Ajo e dinte

se Liria është e shtrenjtë

ndërsa në tym zhduket

dhe humbet

...

Piskamat e turmës së shfrenuar

shpërndahen porsi retë e këputura prej stuhisë

diku dikush larg fshinë lotin me këmishën e ndotur

nën shelgun e vjetër bari i shkelur

gjurmë kryençësie

prroni që gurgullon

toka qetë rënkon

le të flejë tashi

le të ëndërron

ajo endet me dy bigë

ajo Shtrigë e vogël e ligë

 

Nijazi Jahja Mripa

@ njm Mitrovicë e Veriut,

Vjeshtë 2003