Edhe nëna po vuan moj

Kur e pash nënën duke qarë
Sikur shpata të më kishte therrur.
Zemra mu shëndërrua në vullkan zemërimi.
Dhe se shtëpia më ra mbi kokë.
Ishtë rëndë shumë, shumë.
Kur nga pabesia e njërit apo njërës
Të i shohësh të tjerët duke vuajtur.
Nëna, ah moj nënë, ah moj nënë
Pse më je zemëruar edhe ti?
Pse ti u zemërove?
A mos isha unë shkaku?
Me të ma shtove dhimbjen edhe më.
Mjaftoi, mjaftoi kur të pashë me zemër të therrur
Të kisha ikur nga kjo botë.
Por jo. Jo dhe jo! Jo moj nënë se nuk iki!
E nuk të lë të vetmë në vetmi.
Derisa ti të gëzohesh me mua.
E të të zbardhohet zemra nga të bëmat
E t’ët bir.
Edhe në qoftëse marr urdhër nga ti
Për t’i pastruar punët me të padrejtit
Me gjuhën të cilën ata e kuptojnë.
Dhe dije moj nënë se atë po bëj.

Hevzi ZEQIRI