Falma një buzëqeshje

Përkundma shpirtin tim në erën e lehtë të amshimit
E ti falem kohës pa kohë, të shekujve të përjetësisë
Të ndalem si muzg në muzikën e kitarave të gëzimit
E ti dorëzohem lehtësisht botës së pafajësisë

Ma fal Zot, një ditë, një jetë, një stinë
Një këngë ta kompozoj si nga hera për emblemën e shpirtit tim
Të dridhem në dehje, ta kaploj agun e dashurisë
E mallin ta derdh në tokën e vjetër përbri historisë

Në këtë tokë betejash, ku zhurmon koha e robërisë
Ku myket loti, e zemrat zjarr digjen pa u shuar
Në këtë ndjenjë pa kohë, dua të dorëzohem o Zoti im
Vrapimtar në shekullin e marrë, në pranga ngujuar

Falma një buzëqeshje, ta ndez nurin si diell i urtësisë
E këngën e shpirtit, zogjtë e rebeluar të ma këndojnë
Në artin Tënd të vdes, pa mundur të bëj përngjasim
Ta trazoj brendinë o Zot, me besim gjer në amshim

Në strehën e freskët, t’i çliroja sytë e verbër
Në ngrohtësinë e ashkut Tënd, ta falja shpirtin tim
Në hijen e pemës së përjetësisë të qëndroja i heshtur
E ta gëzoja gjer në robëri, atë botë të paqes, atë botë të lirisë

Në strehën time qiell, vetëtin një ndjesi në arrati
Kapërcen në kohë, e lë pas shekujt e historisë
Qëndron në lëmën e asaj bote të premtuar
Atje ku besimi, dashuria, flijohen në këtë përditshmëri

Saimir LLESHI