Ylli i natës

Hevzi Zeqiri

Mesele nate seç ishte atëherë,
Një yll i bukur, sytë m’i morri në terr,
Kaloi me shpejtësi dhe tha një fjalë.

Më kapi shtrëngimi e rrëqetha,
Mu duk se shpirti më shkoi atje ku desha,
Mes luleve të parajsës.

Kur pashë veten me se isha veshur,
Me veten u paka duke qeshur;
Atëherë e kuptova thënien e tij.

“Kurrë më parë nuk ke qenë si sonte,
Që vashave të reja goja do u belbëzonte,
Ndoshta do kënaqesh në jetën tënde.”

O shpirt i lazdruar - i thash timit,
Përse nuk të bie ndërmend të bëhesh i pastër.
Të ka mbuluar llumi e helmi – për dynja.

Petku me të cilin isha i veshur,
Me aromë të lules vjollcë ishte i ngjeshur,
Ishte aromë dehëse.

Petk, flakë si bora i bardhë,
Që në këtë botë nuk kisha parë.
Por në tjetrën a do të arrij të mbaj?!

Derisa të bëhem njeri me tamam,
Nuk më jep askush xhevap.
Jo-jo, në këtë gjendje jo! – nuk e bëni dot.