Asgjë për kohën

Flamur MALOKU

Shkuan edhe vjeshtat e pikëllimit më ty
Shikimet heshturazi përpiqen në kujtim
Gjethet e rëna bëhen trishtim në shpirtin e murosur
Etja në vetmi ka balsamosur trupin tënd të ri
E në borën errësohesh së bashku me heshtjen
Në ty ëndërrohet malli, preket vetmia
Për t’u rritur pendimi në vdekjen e vonë
Që s’do ta lanë shiu në syrin e vrarë të dhembjes
Për të mos thënë asgjë për kohën e vjetër
Dhe shkove larg, atje në pafundësi
Ku qielli dhe toka zhdukën në dritë
Për të rigjetur vetveten e humbur
Duke thurur ngadalë vuajtjen e lotuar
Për mbretërinë e humbur në jetë
Në shtrirje të flakëruar ike pa zë
Lamtumira nuk t’u kërkua
Nga sëmundja e ëndrrave të brishta
Për të mos u kthyer kurrë
Në lumin e shterur
Atje ku je bërë trishtim për veten
Dhe humbe në të trishtën vjeshtë
Për të mos thënë asgjë për kohën e vjetër
Sepse ke dashur më shiun ikjen
S’ke ëndërruar fatin në pranverë
Për të mos u mjaftuar me ligësinë në trup
More çka nuk more dhe ike
E tani kufoma e gjallë në fantazinë tënde t’i verbon të dy sytë
Mosbesimi në Zot e në vete ta zbeh edhe jetën
Asgjë për kohën e vjetër
Për t’u shuar ngadalë pa shenjë pa dok
Nuk kishe qenë asgjë
Vetëm trishtim i kot.