OSMOZIS

Vehap KOLA

Supet
Katandisur si nyja drurësh
Nën prangat e tatuazheve
Ngarkuar me një cigare me gjithnjë e më pak duhan
Supet
Duke imituar dredhimin e pabesë të tymit
Dominimi i tymit në mushkëri
Pastaj mbi kokë
Pirueta e tymit tërheq natën
Si një shami e zezë
Koka njerëzish të varura në lakun e saj
Ngjyra e përhime si një rrenë e lezeçme
Që njerëzit e marrin për të vërtetë
Në prehrin e ftohtë të natës hap vrima
Tejshpon barkun e saj pjellor
Një përbuzje idhnake ndaj frymëve që tërheqim
Pavullnetshëm
Ndaj aromave të mira të luleve, të barit,
Kundërmimit të djegur të thatësirës
Vallëzimi befasues i tymit
Pushtimi rëndérës i mjegullës
Thërrmojnë, pastaj tretin
Projeksionin e rrugëve
Më plotshëm se nata
Fshijnë vijëshquesen mes yjeve
Dhe kurrizeve rebele të dallgës
Shtërngime duarsh
Kredhur në humbimin gropues
Të shtëllungave
Ka shumë pluhur në ajrin tim
Grimca erëkeqe njerëzish
Tymi i cigares
Thërrime buke mbetur nga thyerja
Kundërmim tryezash të sharruara
Pikla plazme nga diej të fikur
Dhé tokash të rrahura
Mëvetja m’i lag këmbët me vesë përvëlese
Toka përtyp hijet nën ritmin e çapitjeve
Në cakfundje,
Horizonti resht së ndari detin me qiellin
Në një regres krijues
I rraskapitur nga përdhesja e dritës
Nga fluturimi paqësor i avujve
Nuk mbyll sy
Rrugët shpinojnë njëra – tjetrën
Në një vallëzim të shtangur
Në sytë, zgurdulluar zhgënjyeshëm
Mbi sipërfaqen e shkrifët të tokës
tokë e bërë qilizëm,
arë, varre,
turravrapen drejt qiellit,
tufa përmallës lastarësh
secila syresh rrënjëzuar në varrin e ri të një ëndrre