VDEKJA ECËN NË HESHTJE E QETËSI

Xheladin HAMZA

Me gjuhën e heshtjes

Vdekja përjetësisht na flet

E ne fare nuk e kuptojmë...

Pa dallim ngjyre e gjinie

Njësoj me vete merr shpirtra

Të zinj e të bardhë...

Shpirtzinj i merr në dhimbje e mundime

Dhe i vendosë nën pemën e Zakumit

E shoqëri u bëjnë djajtë me brirë...

Shpirtbardhë i merr me lehtësi

Të përcjellur me muzikën hyjnore të semas

E të mbështjellur me aromë lulesh

Të këputura nga kopshti i Edenit...

Lindja dhe vdekja shkruhen

Me shkronja të arta e të zeza

Nga vet dora e të Madhit Zot...

E mes tyre krijojnë harkun

E fillimit dhe mbarimit jetësor...

E vdekja ecën gjithmonë

Në heshtje e qetësi...