Si ajo...

Kur rreze drite mbulojnë gjithësinë’

Dhe yjet duket sikur nuk janë më;

Ti mendon se befas trajta jote po del në tjetër,

Me ngulm, si përpjetës, ngjet shtigjeve të ardhmërisë

Ëndrrës së shkruar me vegime e mbresa,

Ndërsa pret të vijë, të shfaqet;

Një ndjenjë që vjen e ikën prapë, po, është,

Që me shpresa më tepër, se me to kënaqet.

Me një zell të gjallë, si bubullimë, që godet e s’ndalet dot,

E në terr të vdekur, kur sytë ngjiten murit, se nuk vlejnë më;

Si pejsazhe, të enjtur, dragojtë rrinë dhe vështrojnë,

Se me zemër, më shumë se me zjarr, pikturat po verbojnë.

Fitim ILAZI