T’bardhën këmishë

Marramendja në frytin e orgazmës, lirinë e bani egërsinë
Shtrati tash, n’bekim kërkon varrin e frymës,
E t’bardhën këmishë me ojna gjaku t’lanë te koka,
Që dikur lidha nyje pa më pa kërkosh, netëve t’vona.

E tash, vetun në pjekuni të vonë radhiti pamjen
Hinin, tanë e shpërndava deri te toka e premtuese...

Mos harro, se në gjëmën e kryqëzimit nga bukuria,
Shumë tallje iu ba lisave të tamblit, nga shpirti i keq.
Kush nuk e preki gjoksin e rrahun për vdekje,
Pos ai që idhnueshëm ende loton tokave të liga.

Për vdekje të marrume lanë krumin e stërpikur keq,
Sepse të dashunova dhe ta përplasa udhën në fytyrë
Nga zjarrmia në dimnin e heshtun, më lanë t’amblin pikëllimin,
Në murgun e dhunën shpirtnore.

O Zot!
Ndihma e hijes në këto çaste shkundë hanën e heshtun
E di, se ajo arratisjen nuk e dashunoi ma ambël se jetën
Pavdekësinë e kërkoi në synin e kalbun prej ere
Asnjë tym trupi s’ta kërkoi qielli
E lodhun, rikthehesh natën tek unë...
Ata sy, të janë ba hi në ferrin e madh të dorës së tjetrit.


O Zot!

Ku janë fjalët e mëdha në gjinin e shkrumbuam?
Nga mallkimi s’ma shëndosh koha fytin e terun
Udhëtimin e trupave të vrazhdë e melankolik.

O Zot!
E dashunova përtej vetes,
Larg,
Larg,
Marrëzisht.

(Shkëputur nga libri me i ri i imi " Dashunia e dashunive",)

Flamur MALOKU