Sindroma e përjetësisië!

Erduan Kllobucishta

Rasti vjen,
Ankthi e zbulon,
Cdo mendim dridhet,
E ben ti sillet mendja rrotull,
Dhe gjendja eshte sikurse zemerimi te kishte fituar,
Kete gje e thoshte Kierkiggardi i vetmuar.

Dhe ti shpirt qe kerkon lirine,
Shkelmon lirine e pafajshmerine,
Jeton me driten e intuites ,
Brenda ankthit qe pi gjakun e pendimit.

I plandosur sa hap e mbyll syte,
I semuri kerkon realitetin pertej mureve te cmendise ,
Nje realitet qe kerkon urtiesine,
Apo nje urtesi qe kerkon sundromen e perjetesise?!

Njerez te heshtur gjithandej
Me portret buze-gaz nje filozof i trilluar
Ne kete bote ku filozofet pine ujin e helmatisur
Ne mesin e valltareve sufi qendrojne si hipnotike
Kerkojne nuancat e gjithesise
Brenda nje te kaluare te kalbezuar

C’marezi, depression, paranoje,
Njerez hapni dritaret le te hyj ajri i paster.
Mjaft me me heshtjen e shtypur,
N’mes trupit qe ngrohtesia bucet.
Kapi yjet me duarte si te nje varfenjaku
Ndrysho gjithcka…
“Sepse gjithcka eshte e ndryshueshme
Pervec ligjit te ndryshueshmerise” (Herakliti)