Vila e zemërimit

O vilë e largët në male

E rrethuar me bukuritë më të mira të natyrës

Me lulet erë mira e me pemë të ëmbëla

Me hartën e bukur të kodrave të larta

Banuesi yt të ndërtoi për të vizituar ty

U bëre nikoqir i tij i përhershëm në këtë botë të rreme

Që, në fillim mendonte se në ty do të pushonte

Por nuk gjeti gjë pos zemërimit të llahtarshëm

Ti e shoqërove me vetminë e rëndë

E mësove me vetminë dhe me largësinë nga njerëzit

Ia shtove zemërimin e nivelit super modern

Ia largove dashurinë e vashës me sy të rrëshqitshëm po si të horizontit oqeanik

O vilë e bukur e shoqëruar me bukuri të qeta

Ti aspak mos u zemëro dhe mos ia ngarko fajin vetes

Sepse i zoti yt tashmë e kuptoi se e kishte gabim

Të largohet prej njerëzve e të jetojë i vetwm në ty

Qoftë për të pushuar apo për t’u përgatitur

Në shpirtin e tij të thellë

E kishte gabim që nga fillimi

Gabim, gabim do t’a ketë deri në fund

Që të izolohet nga bota e bukur

E në qetësi të veten do të futet deri në fyt në llum

Hevzi ZEQIRI