Asfalti

Hevzi Zeqiri

Mbi asfaltin e gjymtë
Të coptuar si mos më keq,
Të çarë e me gropa,
Këmbë e rrotë e shumëkujt ec.

Vijat e ftohta që shtrihen mbi të
Se ç’ kanë një modesti që kund se gjen,
Të plota a të ndara, ç’ rëndësi ka?
Kushdo që i shkelë nuk bën zë.

Ai dhe ata, rrinë kokë ulur,
Mbi shpindë mbajnë gjithë çka munden.
I pari a i dyti shkelës, rëndësi nuk ka.
Veçse rregulli ka për t’u kthyer,
E jo vetëm si rregull për t’u parë.

I shkreti asfalt,
I rrethuar me trotuar.
I zbukuruar me motrat e tij, vijëzat bujare.
I bërë nga njeriu,
Njeriut i jep ligjëratë.