Solum Victum

Sado që hesht

Tash s’e dëgjoj aq qashtër
Gurgullimën tënde në damarët e mi
Horizonti është bulëzuar
Si një qelq i ngrohur janari
Dëborë s’ka
Por gjurmët janë të shqueshme lehtë
Si lumenj që rrjedhin para meje
Si zogj plot bojë perëndimi
Ku ngjyej penelin e autoportretit
Mbaj vesh uturimën e erës
Mbi drurët e ngrirë kallkan
Është kujë vetmie mbi idhnimin e pyjeve
Siç njerëzit qajnë të vdekurit e tyre
Dhe do të hesht
Se dashuria më është për çfarë jam
Jo për gjurmimin e lumenjve të huaj
Se s’ka diell të ndjekë udhët e tjetrit
Në të tyren janë diej të pamposhtur

Vehap S. Kola