Eliksir

Fahredin SHEHU

Është vetëm një bulë e eliksirit në fund të kupës tek fle si qingji

Ata tani e quajnë Zëmra, unë e quaj shpirt i kontaminuar, e ti mund ta quash kokërrza të rubinta të shegës

Por ne më të thjeshtit të quajturit entitete humane mund vetëm të duam dhe kaq na mjafton

Të vuajmë për njëmijë vjet dhe një ditë më shumë

Ai i cili është gafil është injoranti më i lumtur botëror por unë jam njëri i cili erupton kunitesencën duke mos ditur për kë

Duke mos ditur për ç’arsye qëllimi kurrë nuk e shfaq glamurin e vet praprakisht

Për vërenë, për dashurinë ose madje vetëm për hirë të manifestimit të tij më të pastër

Në kohët kur fjalët renditeshin në pejë bujshëm të përdredhur në kalemin prej kafkash njerëzore

Xherdani i vargut e zbeh shkëlqimin e vet, s’ka të vërtetë që gurgullon nga gurra e saj që ta shuaj etjen e shpirtërave tanë të etshëm

Ne shpirtërat e uritur për një kafshatë hyjnore ravgojmë këtu si shpirtërat e viktimave të vetëvrasjes

Stomakët bosh të gjenive vetëm për një mbërthim të së vërtetës të cilën kurrë nuk e dëgjuan madje as si tingull insekti

Asnjëherë si tingull të rënies së shpirtit të ngrirë në nefrit të cilin më vonë ti mund ta shohësh si Galatean e esencës hyjnore maternale

Kornukopia e bekimeve latente pret

Mungesa e Dashurisë me krenari shpërthen tregon gjenitaliet e veta pa një pikë turpi

Unë vërtitem si bletë duke kërkuar nektarin e urtisë ta ushqej Amëzën time

Dhe dhuroj asaj jetë amshimi me xhel mbretëror tek kullon me elegancë nga fundi deri në kërthizë.