E HËNË…

Fatmir MUJA

E hënë.

Dita e dymbëdhjetë e muajit.

Dita që nuk është më pak se dymbëdhjetë muajt e vitit.

O Gjoks i Vulosur nga Drita e qiejve dhe tokës!

Ti erdhe tek ne që buzët tona të mos mbeten të vetmuara pa buzqeshjen

Ti erdhe tek ne që trupat tanë të mos bëhen varre për zemrat e vdekura

Drita çdo gjëje ia zbulon hijen e vet

E pse çdo hije është e zezë edhe pse gjërat janë shumëngjyrshe?!

Ti erdhe pa asnjë ngjyrë që përmes teje t’i shohim të gjitha ngjyrat

Ti erdhe pa asnjë shkronjë që neve të na i mësosh të gjitha shkronjat

Ti erdhe i fundit por ti je pari.

E hënë.

O Nektar i Pasosur që mjaltit të jetës ia jep ëmbëlsinë

Ti u ngjite në Malin e Dritës që ne të mos mbetemi në errësirë

Ti zbrite nga mali që ne të mos mbetemi pa ujë në shkretëtirë

Ti na thirre që ne të mos mbetemi pa Emra

Dhe shpirtrat “t’u betuan për besnikëri nën hijen e pemës” (48:18)

Pranë teje koha matet me të rrahurat e zemrës

Ti je si ne, por ne nuk jemi si ti

Sepse ti nuk kuptohesh nëpërmjet shkronjave

Por shkronjat kuptohen nëpërmjet teje.

E hënë.

O më i thellë se çdo shpellë

Ata që shikimin e syve të vet s’e njohin

Në vend të gjurmëve tua veç rrjetën e marimangës shohin

Ti u përule në tokë që ne të arrijmë lartësinë e qiejve

Ti u ushqeve me Pemën e Kufirit të Mbramë që ne të mos ndjejmë uri

Ti pive ujë në Keuther që ne të mos ndjejmë etje

U bëfsha pluhur i rrugës sate

dhe mbetsha tek këmbët tua nga e hëna në të hënë!

E hënë.

A ende i besoni dynjasë

Që na e mori trupin e Muhamed Mustafasë?

Ma jep një pikë lot të mos qaj më!

Ma jep një pikë gjak të më mbyllen plagët!

Më jep pak nga varfëria jote që të jem i pasur

Dhe më fal që nuk pata fjalë ta përshkruaja

asnjë fije të qerpikut të syve tu, pa të cilët botët nuk shohin

Më fal, më fal, më fal!