Me harkun e vetullave

 Neki musliu

Me sytë e mprehtë më vështrove

E kujtoi at ditë, jo nga mendja se ndajë

Me harkun e vetullave shigjetat lëshove

Dhe godite këtë shpirt të shkret, e pa faj

Parzmoret që pata, mi bëre pluhur,thërmi

Me dy sytë e zjartë rrufe, tek më qëllove

Po ç’pe në mua sikur të kem ta di

Me dashurin që çfaqe helmin, tek më sjolle

Palose lulishte mbi jorganin tim

Dhe aromë më sjolle, aq shumë sa s’di

Po ç’më le ty mua vërtet trashëgim

Zafranin e heshtur, dhe helmin në gji

Rëmbeve këtë zemër,moj lule shtrydhe

Dhe ike, me syt e tu, më s’më vështrove

Ç’hek unë tani,me këtë zemër që shtrydhe

Ty s'pyete, dhe as pak s'u trazove

Tani mbi mua, në dhomën me plot erë

Puhija vajton, ka rënë në rrënkim

Si vete lumturia, thot kjo erë e mjerë

Nën bëma jete që s’kanë dot mbarim

Po ik tutje moj erë thash, lëre hallin tim

A s’lyp jeta vaje, djegje dhe mundim

Meken lulet shtrydhen nën droje, përkushtim

Flak tutje qortimet, se jeta do durim

Kuj t’ia qajë un hallin,dhe për ç’të rrënkoj

Në u paça tretur si qiriri, do të thot mbarova

Por armiq unë s’pata, në trup kush s’më qëlloj

Nga dy shigjeta syshë unë u qëllova!