Mundesh

Vehap S. KOLA

Mundesh,

Nga bota të mos mahnitesh,

Aq sa s’ka të drejtë,

Të mos përngjajë,

Më e madhe se ç’është e denjë.

Botën, nën këmbët e tua,

Të përmbajtura, ta vësh,

Mundesh.

Ka dhe më tutje,

Rrugë, dhe jo pak,

Shpeshherë.

Paçka se sytë t’u mjegulluan,

Dhe shtegu t’u errëtua,

Nga hijet e harrimtarëve.

S’këputet fryma,

Në kraharorin tënd sovran

Mundesh,

Vetëm të lindesh,

Disa herë,

Pa kryqëzuar rrënjët,

As degët, me kënd;

Të çelesh dhe njëherë;

Të çelesh trëndafil,

Mundesh.

Mundesh,

Luftëtar të bëhesh,

Dhe në u tutsh si lepur;

Hero të zbardhesh, dëshmor të biesh,

Dhe prapë të ngjallesh,

Madje të mos vdesësh,

Asnjë çast,

Dhe në u tutsh si lepur,

Gëmushën ta bësh pritë,

Mundesh.