Mendimet e mia peng

Ti ma mbush zbrazëtinë e shpirtit tim

O dritë rruge në errësirën e pafund

Në jetë, në vdekje je poezi që s’ka përshkrim

Je përtëritje shpresash, frymëzim zemrash me ngazëllim

Ti ma zbukuron ditën me lule kujtimesh që s’kanë përngjasim

Ma ledhaton shpirtin në petalin e mëndafshtë të butësisë

Ma rrëzon murin e fortë të një ndjesie të brishtë

Mi mban peng mendimet, ma freskon ndjesinë

I gëzuar jam që të kam o dritë, diell,

i gjithçkaje që nuk është errësirë

Në gjumin ëndërrimtar të botëve të kam lënë që të të ruaj aty

Të përkujtoj mbrëmjeve të vetmuara

kur qëndroj në shkretëtirën pa kufi

E prek atë ëmbëlsi shpirti sa herë kur çasti pulson në ndjesi

Le ta grisim këtë perde të mykur me thonjtë e vrazhdë të marrëzisë

Huptas në këtë liqen qetësie të mbytem në buzëqeshje fluturash të jem aty

Të krahasoj me perëndimin e pikturuar me imazhin e përjetësisë

Ti je lumturia, e me forcë mi trazon ndjesitë brenda gjoksit tim

Kur të ndjej, se mbush dot zemrën plot që ta ushqej shpirtin gjer në përjetësi

Ashtu sikurse koha do të tjera orë që të fluturojë në pafundësi

Ti mi sheshon humnerat, mi zgjeron rrugët,

ma mbush qiellin me kaltërsi

Je pianoja që thyen heshtjen e teatrit,

që mbush hapësirën me zbrazëti

Fort ma përkëdhele shpirtin

o endje e bukur e dehur në mirësi

O gurrë jete, o gurrë amshimi që rrjedh,

rrjedh pa pushim Kumar do t’i luaja,

edhe një mijë jetë do t’i falja për ty

Ti që dimrin e bleron, e maj-qershor mbetesh përgjithmonë në këtë histori

Valle jete, valle gëzimi, i qëndis lulet në piedestalin e lumturisë

I rrëzon mitet, i shuan etjet, ndër breza mbjell botën e rinisë

Ma përshëndet agimin, buzëqeshje ledhatare pikturove mbrëmjeve në vetmi

Dua të të dorëzohem, të mbetesh përgjithmonë shikimi në sytë e mi

Saimir LLESHI