N‘e babiit, quus, papaa…!

(Kushtuar mbesës sime Anisës)

Pas një përqafimi e përshëndetjeje mallëngjyese,
Tani më po niseshim me veturë
Për t’i shpënë në stacionin e autobusit,
Nga ku do t’i përcjellnim për në gyrbet!
Tek sa ime më i shihte me lot në sy
Tim vëlla dhe nusen e tij,
e nipin dhe mbesën në veçanti,
dhe tek sa largoheshim nga sytë e saj,
çupëza e tim vëllai, që rrinte ulur
prapa në veturë, bashkë me mua,
ngriti dorën e sajë të njomë, të bukur
e të bardhë mu si bora,
përshëndeti time më duke i thënë:
“ N‘e babiit, quus, papaa…! “
Ahh, ç’mallëngjim më ngjall ai zë
Aq i kulluar e i pafajshëm i time mbesë!
Edhe pse s’e dinte ç’ishte ndarja dhe as që e kuptonte
Por ajo, atë, e ndjente…!
Hutia e ndjenjës së përzier,
Sikur i ngjalli pakëz frikë…!
Sepse duhej të ishte e gëzuar,
Meqë përshëndeste “ n’e babit “ si çdo ditë,
Kur, të luaj, musafir apo natën në gjumë të shkonte
Përshëndetja e sajë, time më e gëzonte!
Ndërsa këtë rradhë s’mbeti as e gëzuar as e lumtur…
Ngase s’i kuptonte lotët e nënës sime që ia pa në sy!
E buzëqeshja e saj ëngjëllore, zëri i saj i ëmbël
Dhe dora e saj e bukur dhe e pastër i mbeti e ngrirë…!
Po ç’të kuptojë ajo krijesë e Zotit, aq e pastër,
Aq e çiltër e aq e njomë, akoma pa bërë tri vjeçe?
Ajo vetëm ndjenë dhe ndjenja përcjellë,
Është e tëra një zemër më vete…!

Dritan SKENDERI