Gjethi

Besnik JAHA

Gjethi i kopshtit të shkollës sime

Një ditë vjeshte ra në tokë

Dola, e mora, e solla n’dhomën time

Thashë me vete si është kjo botë

I kuqrremtë, gjeth në kohë vjeshte

Ishte ky gjeth i kopshtit t’shkollës

S’ishte as gjeth kumbulle e as pjeshke

E as gjeth i dardhës as i mollës

Ishte një gjeth bliri, shumë i bukur

E shikoja me shumë frymëzim

Kishte bukuri si një krahflutur

Më të bukur s’ka parë syri im

Gjethi ishte i shtrirë, si një fushë

Kishte degëzime e krah, ihh, aq shumë

Për çudi kishte dhe një gushë

Përcilltë kujtime si një lumë

Më shqiptoi tek veshi dalngadal

Emrat e gjithë atyre që e panë

Të atyre që rrallëherë shqiptonin “më fal”

Dhe të atyre që edhe e shanë

Mbeta kohë të gjatë i menduar

Në atë kohë veten e kujtoja

Nëpër mendime kisha udhëtuar

S’dija, veç ecja e s’ndaloja

Kujtova se mos kisha sharë ndonjëherë

Nuk më vinte n’mendje një mendim i tillë

Ndoshta do ta kisha bërë, por rrallëherë

Ngase nuk isha njeri i atillë

Isha kotur, n’kolltuk i kujtuar

E gjethi nga dora në tokë kishte rënë

E mora nga toka për ta pastruar

Dhe në mes një libri për ta lënë

Një fletë me emra plot e shkrova

Me emrat e shokëve me të cilët dikur isha

Me gjethin afër fletën e palova

Ta kujtoja më mirë shoqërinë që kisha

Në sirtar librin e vendosa

Edhe libri i bukur me dukej shumë

Kujtimet brenda librit i palosa

Kujtimet e gjata si një lumë