Meditoj

Bardha KQIKU

S’di nga ti’a filloj

Gjuha s’më ndalet

E dora vazhdimisht

Shkruan.

S’ka fjalë që mund ta përshkruaj qenjën Tënde

S’ka gjuhë që mund ta përkthej bukurin Tënde.

Sa do që libra shflejtoj

Fjalor në raste të ndryshme përdorë

Nuk më mjaftojn fjalët që dua ti them.

Zemra rrah aq shumë

Sa që vëndoj dorën në gjoks

Dhe mundohem ta shtrëngoj

Mundohem ta mbaj brenda

Nga frika se mund të më dal jasht.

Sytë nxjerrin lotë

Nga dëshira e madhe për ti treguar botës

Se Ti je Një

Rrugëtoj me mendjen time horizontet e largëta

Thellësit e deteve,

margaritarët në brendësi të oqeaneve

Arrij tek galaktikat e pa numërta

Prek shkretetira të mahnitshme

Përjetoj gjithçka brenda vetës sime.

Duke ndjer Madhështin Tënde

Duke u kënaqur me Lartmadhërin Tënde

Kështu kthehem prap në trupin tim kompleksiv

Logjikoj çdo imtësi

Studioj çdo detaj që përbën vetën time

Prap them si mund të mos besoj njeriu?!

I cili u pajis me mendje të logjikoj.

Si mund ta mohoj diçka që gjithçka në natyrë arrin ta besoj.

Mbush dhe njëherë fort mushkërit me ajër

Ah…ç’lehtësi ndjej kur thith oksigjen

A thua nuk meriton falenderim Ai që në çdo moment mund të ta marr këtë mundësi?!

Por çka?

Ai të jep mundësi të panumërta

Pa kërkuar kompenzim

Por ti prap mbetesh kokëfort duke mos dashur përmisim.

Si mund ti’a mohosh zemrës dashurin për Të?

Si mund ti’a mohosh shpirtit nevojën për Të?

Si mund ti thuash natyrshmëris tënde mohoje Atë?

Por nuk quditem

Jo nuk habitem

Fjalët e Zotit kujtoj:

“...Ata kanë zemra por me to nuk kuptoj,ata kanë sy por me ta nuk shohin,ata kanë vesh por me ta nuk dëgjojnë...” (179-El-A’raf).