Qoftë edhe me vargje të poezisë

Qoftë edhe me vargje të poezisë




Dhibjen të cilën e dëgjon …është Jeta
Jeta është si lulja në verë
Kur e ujit ajo lulëzon
E thahet kur largohesh e lëshon

Tragjedit ndodhin
Është caktim I All-llahut
E çka? të ndalesh !
Ti ngresh duart
Jo!
Me vështirsit duhet të përballesh
Sepse je I gjallë

E dhimbjen që ke…Ajo është jeta…
Turbulenca dhe frika
Të përkujtojnë se dikund
Ka diçka më mire
Për atë ja vlenë të luftosh
Të mirën ta kërkosh
Se koha gjithçka fshinë
Stë lejon gjat të mendosh

I kapërdinë të gjitha
Në fund mbetesh në terr
Dhe në atë terrin
Dikë tjetër e ndin
Prap zhduket dikund
Ti mundohesh por
se gjen më dot askund.

E din për atë thonë
Mjerisht
Nuk I njohim momentet me vlerë
Që na ndodhin në këtë jetë të brishtë

Rritemi të knaqur me idetë
Gjërat apo njerëzit
Dhe I marrim në pjatë
Të bluara e të gatuara
Dhe kjo është ashtu
Deri sa gjërat nuk mbërrin
E të ikin nga dora
E bëhen të harruara

Atëherë e kupton se ke qenë gabim
Kjo fort të mundon
Kupton se për to ke shumë nevojë
Dhe sa fort I dëshiron

Kohë pas kohe
Njerëzit mbikalojnë veten
Ndonjëherë befasohen
E ndonjëherë edhe gjunjëzohen

Jeta… pra është e çuditshme
Të shtrëngon
Por nëse I hap sytë
Gjenë shpresë ti përballesh
Dhimbjes e mërzisë
Qoftë edhe me vargje të poezisë


Adnan Ameti