MJEGULL

Vehap KOLA

Ra mjegulla burg,

Ajo që më trembte

Asgjë s’është e paprekur më

Rreth meje

Heronjtë duhet të vdesin

Që me duart e tyre

Të mos e ndërrojnë emrin

Askush nuk është i praprekur më

Të bindur si gjethet vjeshtore

Bien pa u ndjerë

Është e padrejtë ajo që heronjtë bien

Ata ngjiten

Gjethet vjeshtore dhe trupat

Janë shtëpitë e tyre të braktisura

Mbetën veç gjymcakë përrreth

Përpëlitem i topitur nga kutërbimi i trupit

të shformuar të planetit

Toka, si një shpuzore e drunjtë,

digjet tymshëm

Nga shkundjet arrogante të cigareve

Çifte dashnorësh flenë ngjitur

Nën melodinë e erës në gjethet

Gjethet m’i huani të mbështjell

Trupin e pajetë të Tokës

Ra mjegulla det,

Mbi varrin e ri të Botës,

Varen shi-lotë të ëmbël resh

Nga fytyra e vranët e qiellit