MJEGULL

Neki MUSLIU

Mjegull gjithandej,pa yje pa hënë!

Heshtake sot nata fshehtazi ka rrënë.

Sa çudi,lulet s’ duken,dhe këmba ku shkel s’di.

Përreth është cungur bota,dhe gjithkush tani rri

Mjegull,dhe nata me dorë s’takohet, po si...!

Gjerë tutje të shtrirë këtë heshtje,ne si ta zëmë tani?

Dhe dora që prek sendin,sa herë që dëshiron

Natën si të preki,hëna kur s’qëllon

Sipër tek s’ka drita,as dashuria s’ngel në gji!

Në zemër tek hynë mjegulla,hynë dhe një ligësi

Heshtja që sjellë terri,me gzofin që mbulon

Veshi yt spontan ,veç hapit tënd, ç’dëgjon?

I gjallë, i vdekur,njëri tjetrin,askush se shehë me sy

Për rreth ke një botë të tërë,por ndjehesh në vetmi..

Kush se njehë vlerën e dritës,në terr si po kupton!

Këtë dorë që fshehtësisht ngadalë,nga gjithçka të veçon

Vaj kush nuk njehë tjetërin,në mjegull paska rrënë

Mbuluar me pëlhurën e natës,dhe pa yje,edhe pa hënë!