Martesa në mesditë

Xhelaludin Rumi

A e di vëlla, se je një princ?

një bir i Ademit. Dhe ajo shtrigë e Kabulit

e cila të mban me ngjyrën dhe parfumin e saj

është bota?

Thuaji fjalët, kërkoj strehë

tek Zoti i Mesditës.

Shmange frymëmarrjen e nxehtë që të mban lidhur

me të. Ajo fryn frymë mbi nyje dhe askush

nuk mund t'i zgjidhë. Ndaj erdhën profetët.

Shih për ata, fryma e të cilëve është e freskët

kur ata marrin frymë mbi nyje, ato lëshohen.

Gruaja e vjetër e botës të ka shtënë ty në rrjetën e saj

për gjashtëdhjetë vjet. Frymëmarrja e saj

është fryma e zemërimit të Zotit. Por mëshira

e Tij ka më shumë fuqi. Mëshira është përpara zemërimit.

Ti duhet të martohesh me shpirtin tënd.

Ajo martesë është rruga.

Bashkimi me botën është sëmundje.

Por është kaq e vështirë të ndahesh nga këto forma!

Nuk ke durim sa duhet të heqësh dorë?

Po si ke durim të mjaftueshëm të bësh pa Zotin?

Nuk mund të heqësh dorë nga pija e errët e dheut?

Po si mund të mos pish nga ky burimi tjetër?

Ti sheqtësohesh, thua, kur nuk pi prej

fermentimit të botës. Por nëse për një cast

të shihje bukurinë e ujit të qartë të Zotit

do të mendoje se është lëng plot balsam.

Afërsia me të Dashurin është nuri i jetës tënde.

Martohu me të Dashurin. Lëre gjembin e egos

të rrëshqasë prej shuallit të këmbës.

Sa clirim të jesh bosh!

E që Zoti më pas të të japë jetë.

Kur qëndron i lidhur pas mëndjes dhe dëshirës, ngecesh

në baltë si një gomar pa sy.

Vazhdo t'i marrësh erë këmishës së Jusufit.

Mos u kënaq me dritën e marrë borxh.

Lër të shkëlqejë fytyra dhe vetulla jote në bashkim me Të.