Pejsazh

Hevzi ZEQIRI

Që nga rruga e qumështit,

Deri në satelitët më të vegjël;

Që nga zjarri i yjeve rrugëtar,

Deri në llumin e mëkateve njerëzore;

Drejtë njësisë së kënaqësisë prore

Shoh pejsazhet natyrore.

Në shpatet e kodrave rrumbullake,

Në barin jeshil si pajë nusërie,

Në lulet vocërrake e tupulake,

Në gurët si gjerdan që shkëlqejnë,

Në lisat e gjatë, të drejtë si qiri,

Shoh pejsazhet natyrore.

Në fushat e blerta me të mbjella,

Luginat e vogla qëujisin arat,

Laramania e bereqeteve të mbjella;

Edhe në dimër kur ata vishen,

Vishen me petkun e bardhë vello,

Më thonë nga thellësia:

“Ky është pejsazh natyror”!

Eh...!

Në zemrat e besimtarëve,

Nuk ka dimër, nuk ka verë;

Ka gjelbrime, ka dëborë,

Secila më bukuri në vete;

E zemra e besimtarit më thotë:

“Ky është pejsazh besimi”!