Në pranverë

Neki MUSLIU

Në pranëver,kur gjelbrimi bashkohet me lulet

Kur rrikthehet rinia e stinëve

Dhe kënga e zogjëve jehonë,

duke përshkuar majët e luleve

Kur prishet heshtja,

Dhe nisin këngët e bukura të pranëverës

Dielli vërshon floririn e artë mbi kullota,

Kthehet jeta...!

Bimësia pi eliksirin e burimeve të freskta

Fillojnë të qeshurat e pranëverës,

I dëgjon çdo kush…Veshi i çdo gjallese,

madje edhe sytë bëhen vesh edhe zemrat…

…Qeshja e pranëverës,agoj!

Po qeshja…!

A s’është që reflekton shpirtin.

Një margaritar në peshqeshin e shpirtit…!

Kjo e qeshur e bekuar!

Me të hapur gojë kjo qeshje

reflekton një shpirtë bujar.

Kur Zoti i lëshon pengjet nga burgu i tokës

Atëher pranëvera del,e përmalluar,e mallëngjyer…!

Dhe përgdhel ashikët e vetë,

Me kërcenjët që u ngritë kokat

me gjethet që ngjiten në lartësi

dhe bëhen miq me erën

Ushtrisë së barit i ngjesh armët e diellit,

fton çetat e zogjëve

Dhe kur Zoti i tyre bënë urdhër,ata vete

dhe e dëbojn ushtrin e acart të dëborës

Dhe dora e ëmbël e pranëverës,

si dora e bekuar e Isait,

që me dëshirën e All-ahut i zgjonte të vdekurit

I kthen jetën bimësis,

ngjallë kopshtet,

i lulëzon pyjet

Por pranëvera vetë…!

Ç’është pranëvera?

Mos është më shum se ç’është një fyell,

që tingulli i vjen prej njeriut.

Mos është më shumë se një malë,

Që di të kthej zërin mbrapsht,

edhe sikur të jetë për të mirë

edhe sikur të jetë për të keqë.

Por ç’di mali për njërën…ose për tjetrën?

Është si xhami i dritares,

si shtëpia që brenda shkëlqen,

Or, po ti mos kujto se e ka nga vetja!

Ai shkëlqim është nga dielli,

Është nga Ai që një pikël

të sidoqoftë dhe çfardoqoftë,

edhe sikur të agjësohet edhe sikur…

të hyjë njëqind kate nën asgjësim,

kur të thiret nga Madhëria e Tij

vjen vrapimthi bile me të katërtat për tek Ai!

Nga pikëla të këtilla madje fare të vockra,

e gjithë bota,a s’qe gatuar ?

A s’ju shtua madje

një pikël e vogël ujë tokës,

Kurqe u formësuar Ademi

Dhe mori formën e njeriut.

Dhe po nga një pikël uji

A s’vijn në jetë pasardhësit e tij

Pranëvera pra nisi blerimin nga Zoti!

Si bilbili që nisi këngët e veta

kur pranëvera ia fali bahçet e trandafilëve!

Kështu kënga e zogjëve nisi të jehojë,

kështu u përshkuan majët e luleve nga kjo këngë

kështu u prishën heshtjet e akullta të dimërit

kështu u zgjuan hijet e bukura të natyrës

Dielli vërshoj floririn e artë mbi kullota,

U kthye jeta…!

Bimësia piu eliksirin e burimeve të freskta

Dhe kështu filluan të qeshurat e pranëverës.

Që i dëgjoj çdo kush…Veshi i çdo gjallese,

madje edhe sytë u bënë vesh edhe zemrat…!

Dhe u përgjigjën nga një thellësi,

ku rinin si një detë brenda një perle,

dhe për t’u derdhur sërish

në oqeanine pa fundë për të fituar përjetësin.

Kështu,dhe gjelbrimi u kurorëzua

Me tufa lulesh!

Buqeta…!

Ah!Se ç’buqeta të bukura u bënë...!